Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Ανοιχτή Επιστολή του Α.Π.Ο. Λαρισαϊκού Αγίου Παύλου.

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ

ΛΑΡΙΣΑΪΚΟΣ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ


ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ 1927

ΓΡΑΦΕΙΑ ΨΑΡΩΝ 58-62 ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΑΘΗΝΑ 10439 τηλ.: 210 8822861

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Ε.Π.Σ.Α.


Κύριε Πρόεδρε,

ο Α.Π.Ο. Λαρισαϊκός Αγίου Παύλου είναι ένα από τα αρχαιότερα αθλητικά σωματεία της χώρας, ιδρυθέν το 1927, που μόνο καλές υπηρεσίες έχει προσφέρει στην ελληνική κοινωνία. Στα 85 χρόνια της ιστορίας του έχει διαρκή δράση στον αθλητικό, ιδιαίτερα τον ποδοσφαιρικό, αλλά και στον κοινωνικό στίβο, συμμετέχοντας ακόμη και στην Εθνική Αντίσταση 1940-1944.

Σήμερα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και στο εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον της υποβαθμισμένης περιοχής μας και γενικότερα του κέντρου της Αθήνας, συνεχίζει με αιματηρές στερήσεις των μελών και των φιλάθλων του να διατηρεί την αθλητική δραστηριότητα στην γειτονιά μας, χωρίς την παραμικρή βοήθεια από την πολιτεία ή τα συντεταγμένα όργανα του ποδοσφαίρου.

Το ελάχιστο που θα περιμέναμε με αυτές τις προϋποθέσεις θα ήταν η ισότιμη αντιμετώπισή του συλλόγου μας μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Αντίθετα από την αρχή του φετινού πρωταθλήματος, όπως άλλωστε έγινε και πέρυσι, συμβαίνει σε βάρος του σωματείου μας ένα όργιο λανθασμένων διαιτητικών αποφάσεων καθώς και εξοντωτικών ποινών, τόσο συστηματικό που είναι αδύνατο να αποδωθεί σε ανθρώπινο λάθος ή τυχαίο γεγονός. Μόνο το ήθος των αθλητών, των προπονητών, των παραγόντων και των φιλάθλων μας έχει αποτρέψει την έκρηξη μη ελεγχόμενων αντιδράσεων από μέρους μας.

Ζητάμε να αντιμετωπιζόμαστε με σεβασμό και ισονομία μέσα στους αγωνιστικούς χώρους καθώς και στις αίθουσες που λαμβάνονται οι αποφάσεις που αφορούν στο αθηναϊκό ποδόσφαιρο. Και ζητάμε αυτό να γίνει άμεσα.Σε αντίθετη περίπτωση θα αναγκαστούμε να αποσύρουμε την εμπιστοσύνη μας από τα διοικητικά όργανα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων και από το Δ.Σ.

Ζητάμε επίσης να πάψει η ΕΠΣΑ να λειτουργεί περισσότερο σαν εισπρακτικός μηχανισμός παρά σαν φορέας ανάπτυξης του ποδοσφαίρου και σκοπεύουμε να συνεργαστούμε με όλα τα αθηναϊκά σωματεία και με την ίδια την Ένωση για να βελτιωθεί η λειτουργία της.

ΑΘΗΝΑ 3/12/2012

Α.Π.Ο. Λαρισαϊκός Αγίου Παύλου

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ: ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ


του Δημ. Ναπ. Γιαννάτου

Ήταν  καλοκαίρι του 1982, Δευτέρα 5 Ιουλίου, γύρω στις  επτά και δέκα, όταν ένα τσούρμο αγόρια της γειτονιάς ξεχύθηκαν στην πλατεία του Αγίου Παύλου, με ανακατεμένες σκέψεις , συναισθήματα και προετοιμασμένα επιχειρήματα στο     μυαλό … Η συνοικία, ζούσε, εδώ και μέρες, στον ρυθμό του Μουντιάλ της Ισπανίας και η καθημερινότητα, έπαιρνε το ανάλογο χρώμα.

Από το πλαϊνό μέρος της πλατείας, λοιπόν, μια στρογγυλή πέτρα - γεμάτη με …συσσωρευμένο ποδοσφαιρικό πάθος και μήνη - εκτοξεύεται προς την πλευρά των … «αντιπάλων» που φώναζαν κάτι άναρθρες κραυγές για τον Πάολο Ρόσσι, την ιταλική αλεπού των πάγκων, το … βραζιλιάνικο τσίρκο που την έπαθε, όλα αυτά μπερδεμένα με ιταλικές λέξεις και φράσεις, που  δημιουργούσαν άλλη μια σουρεαλιστική εικόνα της γειτονιάς μας.  Ο εκκωφαντικός θόρυβος, από την πρόσκρουση της πέτρας στα ψηλά κάγκελα που περίζωναν την πλατεία και έσωσαν τους υποστηρικτές της Ιταλίας από τραυματισμό, συμβολικά έδινε και τον ήχο της κορύφωσης του …δράματος.
Ενός δράματος, αλλά και μιας κωμωδίας, που συχνά λάμβανε χώρα στους οικείους χώρους της πλατείας του Αγίου Παύλου και είχε για σενάριο πλήθος κοινωνικές, πολιτικές, αλλά και καθαρά αγωνιστικές διαστάσεις των αθλημάτων και ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου. Οι αναφορές στα αθλήματα ήταν ποικίλες και περιοδικές, ανάλογα την συγκυρία και το αθλητικό γεγονός που βρισκόταν σε εξέλιξη: Μουντιάλ, Κύπελλο Εθνών Ευρώπης, Ολυμπιακοί αγώνες, μπάσκετ, πόλο, φόρμουλα 1 (!!!!), τουρνουά τένις Γουίμπλετον, κολύμβηση, πόλο, με αδιαμφισβήτητο άρχοντα όμως, το ποδόσφαιρο, την πολυδιάστατη αγάπη για την στρογγυλή θεά, την μπάλα.

Άλλωστε, η πλατεία του Αγίου Παύλου, είχε καθιερωθεί ως το απόλυτο γήπεδο της γειτονιάς. Έτσι και αλλιώς, ζούσαμε σε μια μέση εποχή, όπου οι αλάνες των προηγούμενων δεκαετιών του ΄40 και του ΄50, είχαν ήδη από την δεκαετία του ΄60, μεταμορφωθεί με την εγκληματική καραμανλική και χουντική «ανοικοδόμηση», σε γκρίζες θεόρατες πολυκατοικίες. Μεγαλώναμε, κυριολεκτικά, μέσα στα αποτελέσματα της «Ελλάδας της αντιπαροχής και της εργολαβίας» και οι χώροι για παιγνίδι και αθλητισμό ήταν από ανύπαρκτοι έως ελάχιστοι, αλλά σίγουρα αυτοσχέδιοι. Από την άλλη, οι οργανωμένοι τόποι άθλησης για ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, μόλις άρχισαν να δημιουργούνται στην Αθήνα - περισσότερο όμως σε πιο προνομιούχες περιοχές και Δήμους και όχι στον Άγιο Παύλο.   Μια ιστορική, δηλαδή συνοικία, η οποία όμως από τότε άρχιζε να αντιμετωπίζει τις αντιφατικές πλευρές που βιώνουν οι περιοχές, μέσα  στον ασφυκτικό αστικό κλοιό του κέντρου της Αθήνας: «δέκα λεπτά με τα πόδια απ΄την Ομόνοια», όπως λέγαμε. Ήταν σπουδαίο, για την συνοικία, πως ήμασταν …κέντρο - απόκεντρο. Μια τυπικά ζεστή, μικρή και φιλική γειτονιά, αλλά με το …προνόμιο να είμαστε και δίπλα στο κέντρο των εξελίξεων, των συγκοινωνιών και του φανταχτερού κόσμου της πολύβουης πολιτείας. Πάντως, σίγουρα, η θέση της γειτονιάς μας, ήταν κεντρική στον παιδικό και αργότερα εφηβικό συναισθηματικό μας κόσμο που δομούσε πολλές πλευρές του, με σημείο αναφοράς την πλατεία που μεγαλώναμε.

…Ο Πάολο Ρόσσι, λοιπόν, τελείωνε την Βραζιλία από το Μουντιάλ του 1982 και  η σκηνή που περιγράψαμε συμβόλιζε μια προαιώνια διαμάχη στην ποδοσφαιρική μυθολογία της γειτονιάς : «Δυτικό ποδόσφαιρο» με Λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, ιδιαίτερα Βραζιλιάνικο! Σε όλα τα Μουντιάλ, οι παρέες της πλατείας, δημιουργούσαν αντιπαλότητα, ευφυή επιχειρήματα, συμμαχίες και …σάτυρα, γύρω από το φλέγον θέμα. Υπήρχαν, οι …φιλοδυτικοί ποδοσφαιρόφιλοι και οι Βραζιλιάνοι ή και οι φιλοβραζιλιάνοι, αλλά και οι …κρυφοβραζιλιάνοι. Από την μια, το ιστορικό ποδόσφαιρο της γηραιάς Ηπείρου, με τις ρίζες, την κουλτούρα και τις ποικίλες παρακαταθήκες του και από την άλλη, το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο με το θέαμα, τον ερασιτεχνικό επαγγελματισμό του, τον παλμό της εξέδρας και τους μυθικούς έως και τραγικούς ήρωες του, μεγαλωμένους στην παραλία του Ρίο και τις φαβέλες των πόλεών του.  

Οι «δυτικοί» λοιδορούσαν τους «βραζιλιάνους», αναφερόμενοι στην επιδειξιομανία των ποδοσφαιριστών, στην έλλειψη «επαγγελματισμού», στην αδυναμία θεωρητικοποίησης του ποδοσφαίρου και παραγωγής τεχνικών συστημάτων.  Άλλωστε τα παραδείγματα για την ανωτερότητα της Ευρώπης, ήταν ατράνταχτα: Από την αγγλική παράδοση των συστημάτων και της τακτικής, στην αυστριακή «Βούντερτιμ» («η ομάδα-Θαύμα»), που εντυπωσίαζε τη δεκαετία του '30, τον Χελένιο Χερέρα και το θρυλικό ιταλικό κατενάτσιο, την Εθνική Ουγγαρίας του Πούσκας, την Γερμανία με τους αδάμαστους ποδοσφαιριστές, έως την ομάδα μύθο της εθνικής Ολλανδίας με το ... «ολοκληρωτικό» και πρωτοποριακό ποδόσφαιρο, που αποτέλεσε βάση του σύγχρονου ποδοσφαίρου, πολλά χρόνια πριν.  
Πως μπορούσε να συγκριθεί η «επιστήμη» του ποδοσφαίρου, με τα … «τσίρκα» της Βραζιλίας, που αντιμετωπίζονταν περίπου, ως οι Χάρλεμς του ποδοσφαίρου, δηλαδή ως μια εθνική ομάδα επίδειξης ταλέντων, που κέρδιζαν τον θαυμασμό επειδή στόχευαν στο συναίσθημα, στην βιτρίνα, στο σκέρτσο και όχι την ουσία; Ένα ανώριμο και εφηβικό ποδόσφαιρο, δηλαδή, που γεννά μεν ερωτισμό, δεν κατέχει όμως την σοφία και την σιγουριά της ωριμότητας.
Το αντίπαλο «στρατόπεδο» συμπεριλάμβανε και του δημοσιογράφους του … «βραζιλιάνικου λόμπυ» με επικεφαλής τον …Γάλλο Γιάννη Διακογιάννη, τον Γιάννη Αργυρίου και πολλούς άλλους. Οι υπερβολικές περιγραφές των αγώνων της Βραζιλίας, για την σάμπα και την ρούμπα, τον ξέφρενο ρυθμό του ποδοσφαιρικού Ρίο, τις βραζιλιάνες, το χρώμα και την φαντασία, τα χαμίνια του Σαο Πάολο, κ.α, εκνεύριζαν τους Ευρωπαίους μας. Θεωρούσαν – και ορισμένες φορές ήταν αλήθεια – πως οι δημοσιογράφοι περιέγραφαν πάντα την Εθνική Βραζιλίας, με το ίδιο ύφος και θαυμασμό, ανεξάρτητα, από το θέαμα που έβλεπαν, παρασυρόμενοι από μια διαχρονική και απόλυτη αίγλη του Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, που ήταν αδύνατο να αλλάξει με τα χρόνια.

Από την άλλη, όλες οι κατηγόριες της Δύσης, γέμιζαν περηφάνια τους «Βραζιλιάνους».             Η φαντασία, το ταλέντο, ο έρωτας και το λατινοαμερικάνικο πάθος, στην ποδοσφαιρική εξουσία.  Μακριά από την μηχανοποιημένη και υπερ-λογική Δύση, της πειθαρχίας, του στυγνού επαγγελματισμού και των αγέλαστων ποδοσφαιριστών, υπήρχε η αναρχική διάσταση του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, η απαντοχή των φτωχών αγοριών που άγγιζαν το όνειρο της επιβίωσης και της καταξίωσης, μέσα από την ίδια την φύση τους που ήταν ταυτισμένη με την στρογγυλή θεά. Το ποδόσφαιρο, δεν είναι ένα απλό άθλημα, αλλά μια πανδαισία, εικόνων και χρωμάτων, ευρηματικότητας και ελευθερίας. Άλλωστε, οι ποδοσφαιριστές της Δύσης και ιδιαίτερα οι αγγλοσάξωνες δεν ήταν ποδοσφαιριστές… αλλά αθλητές, ενώ ο ποδοσφαιριστής είναι κάτι άλλο, ο ποδοσφαιριστής παίζει μπάλα, κάνει παιγνίδι δηλαδή με την στρογγυλή θεά, και το παιγνίδι ξεκινά από τα παιδιά, που έχουν φαντασία και απρόβλεπτη συμπεριφορά.
Ανάμεσα, στην πόλωση αυτή, υπήρχαν και οι …«συνθετικοί». Αυτοί δηλαδή, που υποστηρίζανε «λατινογενείς» ομάδες της Ευρώπης: Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Ιδιαίτερα, οι δύο τελευταίες, καθώς η Ιταλία, αλληθώριζε περισσότερο στην δυτική λογική, αλλά αποτελούσε και την δεύτερη επιλογή πολλών οπαδών της Δυτικής Γερμανίας, της Αγγλίας, της Ολλανδίας, της Δανίας, κλπ, όταν οι ομάδες τους αποκλείονταν σε κάποια φάση της διοργάνωσης. Τα ισχυρά επιχειρήματα, των λατινογενών, συνοψίζονταν στον απλό και αυτονόητο λόγο, πως το ποδόσφαιρό τους συνδύαζε το παθιασμένο και φαντεζί χαρακτήρα των Λατινοαμερικάνων, με τις καλύτερες παραδόσεις της οργάνωσης και της συστηματοποίησης του δυτικού ποδοσφαιρικού «διαφωτισμού».
Μια ιδιαίτερη, περίπτωση αποτελούσε η Εθνική ομάδα της Γαλλίας, η οποία παραδινόταν στην χλεύη των άλλων Ευρωπαίων, καθώς αρέσκονταν οι οπαδοί της και το ποδοσφαιρικό στερέωμα, στον χαρακτηρισμό… «μικρή Βραζιλία». Και μόνο αυτό ήταν αρκετό, για την αντιπάθεια που αντιμετώπιζε, παρά τους μεγάλους ποδοσφαιριστές που κατά καιρούς, ανέδειξε.

Η πολιτική εισχωρούσε, αντιφατικά, στο ποδόσφαιρο, όταν παρατηρούσες ότι, αριστεροί φίλοι μας, εκθείαζαν δυτικές ποδοσφαιρικές ομάδες, αντί να είναι με το «αντι-εξουσιαστικό» ποδόσφαιρο της Λατινικής Αμερικής, του Tσε, του Αλιέντε, της Ιντεπεντιέντε (της ομάδας που το όνομά της συνδέθηκε με την εθνική ανεξαρτησία, από την ιμπεριαλιστική εξάρτησης της Δύσης και των Αμερικάνων), του Μαραντόνα, κα.
Από την άλλη, δεξιοί φίλοι μας, παραδίνονταν σε μια ποδοσφαιρική αιρετική, «αριστερή» ματιά του ποδοσφαίρου, γοητευμένοι από την γνήσια λατινοαμερικάνικη και θεαματική «επανάσταση» του ποδοσφαίρου.  

                                                                   Συνεχίζεται…
Στο επόμενο : Οι αρμάδες του σοβιετικού θαύματος, το πνεύμα του «ελεύθερου κόσμου» και οι brigate rossonere


Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Οι «εποχές» της γειτονιάς μας…

του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου

Οι «εποχές» της γειτονιάς μας, έμοιαζαν να έχουν την δική τους ευαισθησία και περιοδικότητα. Βγαλμένες μέσα από την ζωτική ανάγκη του παιγνιδιού και της δημιουργίας, που μας ωθούσαν να μεταμορφώνουμε τον τόπο μας, σε θέατρο ευφάνταστων και απολαυστικών δράσεων.

Επιπλέον, μας βοηθούσαν να μετράμε τον χρόνο, με τον αντισυμβατικό τρόπο των γεγονότων μιας καθημερινότητας που κτίσαμε μόνοι μας και δεν επιβαλλόταν από μια εξουσία του…ημερολογίου. Ήταν το δικό μας μέτρημα, η δική μας αριθμητική, με τα μάτια των παιδιών της συνοικίας.

Θυμάμαι, λοιπόν, την εποχή των φυσοκάλαμων, που σημάδεψε – συμβολικά και… πραγματικά - πολλές γενιές σχολιαρόπαιδων της συνοικίας. Σωλήνες οικοδομής, ως αυτοσχέδια κάνη, με προωθητική δύναμη τον αέρα των παιδικών πνευμόνων μας.

Πλαστικοί μονωτικοί σωλήνες
Η εποχή της προετοιμασίας, για την δημιουργία του φυσοκάλαμου, διαρκούσε όλο το χρόνο ή καλύτερα όταν ανακαλύπταμε ανεγειρόμενη οικοδομή και ο μάστορας αφού τοποθετούσε τα ηλεκτρικά καλώδια στους σκληρούς μονωτικούς σωλήνες, πετούσε τα ρετάλια, όπου έβρισκε. Ήσουν πολύ τυχερός, αν η οικοδομή ήταν αφύλακτη, οπότε μπορούσες να προμηθευτείς τους πλαστικούς σωλήνες, χωρίς να χρειαστεί να σκαρφαλώσεις ή να βρεις από πού θα τρυπώσεις. Θυμάμαι, πως η μανία της προετοιμασίας και η ετοιμότητα των παιδιών, ήταν τόσο μεγάλη, που αν δεν προλάβαινες έγκαιρα την επιδρομή που γινόταν στο «πολύτιμο υλικό», θα έπρεπε να απομακρυνθείς σε άλλες συνοικίες για να βρεις οικοδομή ή να καταλήξεις στην έσχατη λύση και να αγοράσεις με το μέτρο το σωλήνα, από τα 2-3 μικρομάγαζα με ηλεκτρολογικό υλικό, που υπήρχαν στον Άγιο Παύλο (οδό Χίου, Ψαρών, Φαβιέρου και αλλού). Σας διαβεβαιώνω, πως η αίσθηση του τελευταίου τρόπου προμήθειας του φυσοκάλαμου δεν είχε καμιά σχέση με την …μαγεία της οικοδομής. Καθώς, παίζονταν πολλά στοιχήματα και …ανταγωνισμοί, που θέλαμε με αγωνία να κερδίσουμε πριν την τελική έναρξη της μάχης. Δηλαδή: Ανακάλυψα πρώτος την οικοδομή και πρόλαβα τους υπόλοιπους, πήρα τα καλύτερα πλαστικά, μάζεψα και για τους φίλους μου αρκετά, ώστε να με εκτιμήσουν για την κίνηση αυτή ή να με θεωρούν αρχηγό τους, ήμουν τυχερός γιατί η οικοδομή ήταν αφύλαχτη και δεν κουράστηκα, ή η οικοδομή ήταν κλειδωμένη, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει, κ.α. Εναλλακτικά, οι πιο προνοητικοί, χρησιμοποιούσαν το σωλήνα από το πλαστικό σημαιάκι, που είχαν φυλάξει από κάποια Εθνική επέτειο.


Μετά την προμήθεια του καλαμιού (η φωτογραφία δεν είναι η κατάλληλη, καθώς οι σωλήνες της εποχής, ήταν συνήθως μαύροι ή γκρι), ξεκινούσε η δημιουργία. Κατ’αρχήν, σημαντικό στοιχείο, ήταν η εξωτερική εμφάνιση. Κάποιοι προτιμούσαν να αφήνουν τον σωλήνα γυμνό και κάποιοι άλλοι να τον «ντύνουν» με μονωτική ταινία. Με τον τρόπο αυτό, το «όπλο» έδειχνε πιο βαρύ και δεμένο, ενώ ο «θρύλος» της συνοικίας, αναφερόταν και στην βελτίωση της βολής. Επιπλέον, μπορούσες, να ντύσεις το φυσοκάλαμο, χρησιμοποιώντας μονωτικές ταινίες πολλών χρωμάτων, τονίζοντας έτσι, το μοναδικό στυλ και σχεδιασμό του. Η μονωτική ταινία, χρησίμευε και για την μετατροπή του φυσοκάλαμου σε …μυδράλιο, καθώς μπορούσες να ενώσεις 3-4 σωλήνες μαζί – με το ίδιο ή διαφορετικό μήκος - ώστε να έχεις κι άλλες κάνες. Επίσης, τυλίγοντας, περισσότερη ταινία στο στόμιο του φυσήματος, δημιουργούσες καλύτερη λαβή για να τοποθετείς στο στόμα σου και να δίνεις δυνατότερη ώθηση στα πυρομαχικά. Ή μπορούσες να κολλήσεις, σε βολική θέση το σπιρτόκουτο, το οποίο ήταν η …γεμιστήρα σου.
Η ευρεσιτεχνία και η φαντασία μας, δημιουργούσε κάθε είδους φυσοκάλαμο. Μικρό σαν περίστροφο, με λαβή, απλό τουφέκι ή με 2 και 3 κάνες, Τόμιγκαν ( μια και τότε ήταν στα φόρτε της και η Μάχη, με τον λοχία Σώντερς!) και ότι άλλο μπορούσες να διανοηθείς.
Το σκόπευτρο, η διόπτρα, ήταν πραγματική λεπτοδουλειά, καθώς τοποθετούσες, ανάλογα στο ύψος που χρειαζόσουν, 2,3 ή 4, κοντά καλαμάκια και στο τελευταίο, τοποθετούσες στο στόμιο, δυο καρφίτσες σε σχήμα σταυρού, ώστε να φτιάξεις το κέντρο στόχευσης. Εννοείται, πως το θέαμα αυτό είχε περισσότερο σχέση με το …καμάρι για την κατασκευή ενός αληθοφανούς σκοπεύτρου, παρά με την ευθύβολη και ακριβή πορεία του βλήματος. Το οποίο βλήμα, παρουσίαζε ποικιλία υλικών. Πρώτες και καλύτερες οι λεπτές χάρτινες σαΐτες, οι οποίες ήθελαν χειρισμό στη δημιουργία, καθώς πολλές φορές, ξετυλίγονταν ή μούσκευαν από τα σταγονίδια σάλιου που υπήρχαν στο καλάμι και στόμωναν το φυσοκάλαμο. Συνηθισμένα, αλλά και τα πλέον επικίνδυνα, ήταν τα στραγάλια – ψημένα ή άψητα, δεν είχε σημασία, ο πόνος ήταν εξίσου δυνατός- τα οποία σου παρείχαν και μια διπλή δυνατότητα: και να «πυροβολείς» και να τρως, όταν σου ερχόταν ή όρεξη. Πολύ δημοφιλή πυρομαχικά, στην γειτονιά μας, ήταν και οι καρποί του φυτού Πυράκανθος.

'
"Ντοματάκια", επί το επιστημονικότερον: Πυράκανθος.
Τους καρπούς αυτούς - τους ονομάζαμε «ντοματάκια»- μπορούσες να κόψεις από θάμνους που υπήρχαν στο πάρκο πάνω από το Σταθμό Λαρίσης, το επονομαζόμενο Περιβολάκι ή Βουναλάκι (λόγω της υψομετρικής διαφοράς από το δρόμο ή ίσως επειδή οι παλιότερες γενιές, το είχαν προλάβει ως ένα μικρό χωμάτινο λοφίσκο). Τα «ντοματάκια» είχαν το πλεονέκτημα, πως δημιουργούσαν ένα «ελεγχόμενο» και λιγότερο επικίνδυνο πόνο και ότι - ανάλογα την ωριμότητά τους- εκτός από το τσούξιμο, έλιωναν και λέρωναν τον ανυποψίαστο περαστικό ή τον αντίπαλο. Μειονέκτημα, πως δεν μπορούσες να τα κρατήσεις πολύ ώρα στο στόμα (πέρα από την γλοιώδη – για κάποιον ιδιότροπο – υφή τους) ή να γεμίσεις το στόμα με αρκετό υλικό, όπως μπορούσες με τα στραγάλια. Σε παραλλαγές, τα πυρομαχικά μπορεί να ήταν τσίχλα (εννοείται αποστραγγισμένη), σαΐτες με καρφίτσα στην άκρη (εκεί το πράγμα χόντραινε επικίνδυνα) ή ότι άλλο στρογγυλό υλικό αποφάσιζε ο χειριστής του φυσοκάλαμου. Η αλήθεια είναι, πως το παιγνίδι αυτό δεν ήταν αθώο και σίγουρα από τότε που ανακαλύφθηκε, θα έγιναν και πολλά ατυχήματα, αυτό που μένει τουλάχιστον στην μνήμη μου είναι πως η συνύπαρξη και η καθημερινή συναναστροφή με οικεία πρόσωπα, στους δρόμους της γειτονιάς, έθετε το μέτρο και το όριο, παρόλες τις σπάνιες εξαιρέσεις ή ατυχήματα.
Η εποχή των φυσοκάλαμων, ξεκινούσε, αρχές της Άνοιξης, όταν καλυτέρευε ο καιρός και βοηθούσε σε ατέλειωτες μάχες ή ενέδρες ανυποψίαστων περαστικών. Καλύτερες θέσεις για τους επίδοξους «ελεύθερους σκοπευτές», οι θάμνοι και τα μπαλκόνια ή τα παράθυρα των σπιτιών (σε όροφο κατά προτίμηση), με πρώτα και καλύτερα αυτά που είχαν τα παλιά ξύλινα παραθυρόφυλλα, που σε βοηθούσαν καλύτερα, τόσο στην ελευθερία κινήσεων, όσο και στην κάλυψη.

Δεύτερη σημαντική εποχή, η «εποχή» των νεροπίστολων, που ξεκινούσε εκεί κατά τις αρχές Ιουνίου και κορυφώνονταν, με τα μπουγέλα και τον νεροπόλεμο στην πλατεία του Αγίου Παύλου, στο κλείσιμο των σχολείων. Σηματοδοτούσε την έναρξη του καλοκαιριού και της αμέριμνης θερινής ραστώνης της ήσυχης γειτονιάς μας, που στα μάτια μας και στα αστεία μας, έμοιαζε μια μεξικάνικη γωνιά της αθηναϊκής γης. Τα νεροπίστολα, τότε, ξεθάβονταν, από την ερημία του χειμώνα και αποκτούσαν θρυλική θέση, ανάμεσα στις παρέες της γειτονιάς. Τα παλιά παραδοσιακά νεροπίστολα, ήταν φτιαγμένα από μαλακό πλαστικό και η σκανδάλη ήταν ανάγλυφη, χωρίς καμιά χρηστική λειτουργία, εφόσον το νερό εκτοξευόταν από την στιγμή που πίεζες στην παλάμη σου όλο το …όπλο! Γέμιζε από την άκρη της κάνης, όπου το στόμιο, ανοιγόκλεινε με ένα μικρό πώμα με τρύπα, από την οποία έβγαινε το νερό. Συχνά, η μεγάλη πίεση, έριχνε μαζί με το νερό και το πλαστικό πώμα και σε άφηνε στην μέση της…μάχης. Οι πιο προνοητικοί, έσφιγγαν το πώμα με λαστιχάκι, κερδίζοντας σε ασφάλεια, αλλά χάνοντας σε χρόνο ετοιμότητας.
Τα νεροπίστολα νέας εποχής, τα οποία συνυπήρχαν με τα πρώτα, πέρα από θέμα …τεχνολογίας διέφεραν και σε θέματα κόστους, καθώς η αυτοματοποίηση κόστιζε πιο ακριβά, αλλά σου παρείχε μεγαλύτερη εμβέλεια και σταθερότητα στην ροή του νερού. Για να μην αναφέρουμε και την … «φιγούρα», που σου εξασφάλιζε στο καθημερινό θέατρο των επιχειρήσεων. Σκληρό πλαστικό, συνδεόμενο πώμα μόνο για γέμισμα και με σύνδεση για να μην το χάνεις, σκανδάλη με έμβολο και απίθανα χρώματα.
Σημαντική στιγμή, της εποχής των νεροπίστολων – όπως και για άλλες παράξενες και μαγικές εικόνες και στιγμές – το πανηγύρι της γειτονιάς, 28 και 29 Ιουνίου, Πέτρου και Παύλου. Με αγωνία το περίμεναν, όσοι ήθελαν να αντικαταστήσουν το χιλιοτρυπημένο από τη χρήση και τον χρόνο, όπλο τους, σε φθηνότερη τιμή από αυτή των καταστημάτων ή όσοι εξοικονομώντας έξτρα χαρτζιλίκι, θα αγόραζαν το πιο πρόσφατο και ακριβό μοντέλο, που έφερνε στην αγορά το πολύχρωμο πανηγύρι του προστάτη της συνοικίας.

Πάμε τώρα για «μπαζ», μια πρωτόγονη μορφή μπόουλινγκ με πέτρες. Οι πέτρες στήνονταν σε σειρά και ο κάθε παίκτης προσπαθούσε να τις διώξει εκτός παιγνιδιού, κερδίζοντας τους υπόλοιπους. Το παιγνίδι είχε παραλλαγές, μια εκ των οποίων ήταν η αρχική δήλωση εκ μέρους του παίκτη, για το ποια πέτρα στοχεύει ή η ύπαρξη κανόνων και συνδυασμών στόχευσης, που έκανε το παιγνίδι πιο δύσκολο. Το μπάζ, παιζόταν παντού, αλλά ο δρόμος που είχε καθιερωθεί ως γήπεδο του παιγνιδιού ήταν η οδός Ηλίου, το τελευταίο στενό της γειτονιάς που ασφαλτοστρώθηκε εκεί γύρω στο τέλος της δεκαετίας του ΄70. Ο χωματόδρομος, ανέβαζε τον βαθμό δυσκολίας του παιγνιδιού, αλλά ήταν και πιο ασφαλής και πιο ήσυχος, καθώς τον απέφευγαν τα αυτοκίνητα της περιοχής. Το παιγνίδι αυτό, εκτός από την χαρά του συναγωνισμού και της δεξιοτεχνίας, αποτελούσε και έναν τρόπο έμμεσης ανταλλαγής και ιδιοκτησιακής ανακύκλωσης των παιδικών περιοδικών και «Μίκυ Μάους» (όπως τα λέγαμε), ως ποντάρισμα και έπαθλο σε κάθε παρτίδα. Μαζί με την πέτρα σου –επιλεγμένη με προσοχή – έπαιρνες τον δρόμο για τον αγώνα και με μια σακούλα περιοδικά: Μίκυ Μάους, Ζαγκόρ, Όμπραξ, Μπλέκ, Τιραμόλα, Τρουένο, Έξτρασπόρ, κ.α. Ενώ, μερικές φορές, τα μεγαλύτερα παιδιά, πόνταραν με συνομήλικους τους και τα πρώτα «πονηρά» περιοδικά της εποχής («Ταρατατά» και το «Σοφεράκι») ανεβάζονταν την περιέργεια και την αναστάτωση στους μικρότερους. Αν θυμάμαι καλά, η ανάγκη για το παιγνίδι αυτό, υπήρχε όλο τον χρόνο, δίνοντας προτίμηση τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά και τις ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα, καθώς ο χωμάτινος δρόμος της Ηλίου, ήταν απαγορευτικός για βροχερό καιρό.


Αναμφίβολα, το κέντρο των αυτοσχέδιων παιγνιδιών και διαχρονικός τόπος αναφοράς ήταν η θρυλική πλατεία του Αγίου Παύλου. Εκμεταλλευόσουν, οποιαδήποτε σπιθαμή της πλατείας ή το κτίσμα της εκκλησίας για να δημιουργήσεις ένα συναρπαστικό παιγνίδι απ’το πουθενά. Έτσι, πέρα από το κλασσικό ποδοσφαιρικό «γήπεδο» της γειτονιάς, που φιλοξενούσε τα ντέρμπυ των ομάδων μας, όλες τις εποχές του χρόνου, η πλατεία ήταν ένας εξόχως ζωτικός χώρος ελευθερίας, φαντασίας και δημιουργικής αυτοοργάνωσης. Όταν μάντρωσαν με ψηλά κάγκελα την πλατεία, νιώσαμε οργή και απογοήτευση, αλλά σύντομα το σύνδρομο της «φυλακής», μεταμορφώθηκε σε επίδειξη δεξιοτεχνίας και σβελτάδας. Το σκαρφάλωμα στα κάγκελα, ποίκιλε από την απλή αναρρίχηση μέχρι την εντυπωσιακή φιγούρα των πιο ριψοκίνδυνων, οι οποίοι παίρνοντας φόρα, έπιαναν τα κάγκελα από την μια πλευρά και τα ξεπέρναγαν με εντυπωσιακό άλμα και προσγείωση με τα πόδια, στην άλλη πλευρά της πλατείας.
Άλλο, συναρπαστικό παιγνίδι δεξιοτεχνίας, στις ατέλειωτες καλοκαιρινές ώρες διαμονής μας στην πλατεία, ήταν το εξής: το κτίσμα της εκκλησίας του Αγίου Παύλου, είχε ένα περιμετρικό διακοσμητικό σκαλοπατάκι (δόντι) πλάτους 5-6 εκατοστών, που ακολουθούσε την εξωτερική αρχιτεκτονική του ναού με τέτοιο τρόπο που αυξομείωνε την απόσταση που είχε από το έδαφος. Έτσι, ο διάδρομος αυτός, ξεκινούσε από ένα μικρό ύψος 50 – 60 εκ και μπορούσε να φτάσει περίπου στα 2 μέτρα, όποτε για να το φτάσεις έπρεπε να σκαρφαλώσεις σε άλλο χαμηλό «δοντάκι» ή σε χαμηλά παράθυρα της εκκλησίας. Αποτελούσε την πίστα αγώνων για τα καπάκια των αναψυκτικών ή της μπύρας («τσιγκάκια» τα λέγαμε, δίνοντας όνομα και στο παιγνίδι) που μαζεύαμε από τα καφενεία της γειτονιάς.
Ο κάθε παίκτης είχε τρείς κινήσεις, κάθε φορά, για να προωθήσει με κτύπημα των δακτύλων, τα «τσιγκάκια» πάνω στο στενό διάδρομο, χωρίς να του πέσουν ή να τρακάρει του «τσιγκάκι» του άλλου παίκτη. Οπότε, δημιουργούσαμε μια αγωνιώδη κούρσα, με ριψοκίνδυνες ταχύτητες, προσπεράσματα και ορειβασία στις εσοχές και στα ανάγλυφα του ναού, προκειμένου να ακολουθούμε την διαδρομή. Ο αγώνας ολοκληρωνόταν στο σημείο εκκίνησης, έπειτα από μια πλήρη κυκλωτική διαδρομή της εκκλησίας. Η ευρηματικότητα και ο συναγωνισμός, οδηγούσε στην βελτίωση και των ... «οχημάτων», καθώς η ανάγκη για καλύτερο ζύγισμα του κτυπήματος και μεγαλύτερη σταθερότητα στην ταχύτητα, οδήγησε στο γέμισμα του εσωτερικού χώρου του … «τσιγκακιού» με κάποιο υλικό, προκειμένου να αποκτήσει μια συμπαγή δομή. Το καλύτερο υλικό για γέμισμα, αποδείχτηκε η πλαστελίνη, καθώς του έδινε το ιδανικό βάρος!

Τελειώνοντας ή μάλλον αρχίζοντας την περιπλάνηση αυτή, αφήνουμε για το επόμενο ραντεβού στην …πλατεία, τα παιγνίδια με τα χαρτάκια των ποδοσφαιριστών, τις ποδοσφαιρικές ομάδες της γειτονιάς ή την αντιπαλότητα των συζητήσεων την περίοδο του Κυπέλλου Εθνών τότε, του Μουντιάλ ή των Ολυμπιακών αγώνων, που ενίοτε έπαιρναν και πολιτικό χρώμα και ένταση (περίοδος του ψυχρού πολέμου τότε, άλλωστε…!)


Δημήτρης Ναπ. Γιαννάτος

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Συνάντηση με τον δήμαρχο της Αθήνας.

Σήμερα το μεσημέρι στα πλαίσια εκδήλωσης διαμαρτυρίας επί της οδού Λιοσίων, στο κτήριο των υπηρεσιών του Δήμου Αθηναίων, τριμελής αντιπροσωπεία των πολιτών του Αγίου Παύλου συναντήθηκε με τον δήμαρχο της Αθήνας κ. Καμίνη και άλλους πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες του Δήμου. Στη συνάντηση υποβλήθηκε υπόμνημα διαμαρτυρίας που αφορούσε στα προβλήματα ποιότητας ζωής και προστασίας του κοινωνικού ιστού της γειτονιάς μας. Η συζήτηση εστιάστηκε στα θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων του Δήμου και θίχτηκαν τα εξής ζητήματα:

1) Τα μείζονα προβλήματα που δημιουργούνται για τους κατοίκους της περιοχής αλλά και τους εξυπηρετούμενους μετανάστες από τη λειτουργία του μοναδικού Κ.Ε.Π. αλλοδαπών της πόλης μας στη συμβολή των οδών Ψαρών και Μαιζώνος. Εκ μέρους των πολιτών τονίστηκε η ανάγκη αποκέντρωσης της συγκεκριμένης υπηρεσίας και της δημιουργίας ενός Κ.Ε.Π. αλλοδαπών σε κάθε μία απ τις επτά δημοτικές ενότητες του Δήμου Αθηναίων, πράγμα που άλλωστε αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια δέσμευση αυτής, αλλά και τον προηγούμενων δημοτικών αρχών. Έτσι και η αποσυμφόρηση της συνοικίας μας θα μπορούσε να επιτευχθεί και βεβαίως η εξυπηρέτηση των αλλοδαπών θα ήταν ταχύτερη και αποτελεσματικότερη.
Ο δήμαρχος απήντησε πως έχει δρομολογηθεί η μεταστέγαση του Κ.Ε.Π. αλλοδαπών και πως εάν συνεχιστεί η διαδικασία χωρίς προβλήματα το ζήτημα θα έχει λυθεί μέχρι τον επόμενο Οκτώβριο.

2) Η λειτουργία πολλών internet cafe' στην περιοχή, που αποτελούν τα κυριότερα κέντρα υπόθαλψης παραβαττικών στοιχείων και εγκληματικότητας, διακίνησης προϊόντων εγκλήματος και ναρκωτικών. Αναφέρθηκε ότι στο σύνολό τους σχεδόν λειτουργούν παράνομα και χωρίς την απαραίτητη από τον Δήμο άδεια. Οι υπεύθυνοι του Δήμου απάντησαν πως γνωρίζουν το πρόβλημα και έχουν απαγορεύσει την έκδοση νέων αδειών για τέτοια καταστήματα στην 1η και στην 6η Δημοτική Ενότητα που έχουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Επίσης ανέφεραν ότι προτίθενται να προωθήσουν τις νόμιμες ενέργειες για το κλείσιμο εκείνων που ήδη λειτουργούν παράνομα και την επιβολή ωραρίου λειτουργίας (τον χειμώνα έως τις 22:00 και το καλοκαίρι έως τις 23:00) στα υπόλοιπα.

3)Το θέμα των γηπέδων μπάσκετ της πλατείας του Σταθμού Λαρίσης που έχουν καταληφθεί από παραβατικά άτομα και δεν χρησιμοποιούνται πλέον σαν αθλητικοί χώροι.  Η αντιπροσωπεία πρότεινε να παραχωρηθεί η διαχείριση τους στον αθλητικό σύλλογο της περιοχής για αθλητικούς φυσικά σκοπούς και ο δήμαρχος συμφώνησε πως αυτή είναι η μόνη βιώσιμη λύση, που θα δρομολογηθεί άμεσα.

4)Το ζήτημα των εξαρτημένων ατόμων, του εμπορίου και της διακίνησης ναρκωτικών καθώς και η πρόθεση του Δήμου της Αθήνας να ιδρύσει σχετικό κέντρο για τοξικομανείς στη γειτονιά μας. Έγινε σαφές στον κ. Καμίνη ότι δεν μπορεί να επιβαρύνεται με το πρόβλημα μόνο η γειτονιά μας και εν γένει το κέντρο της Αθήνας και βεβαίως αμφισβητήθηκε η αποτελεσματικότητα τέτοιων προγραμμάτων όπως αυτά που προτείνει ο δήμαρχος. Φαίνεται ότι το σχέδιο του κέντρου για εξαρτημένα άτομα στην περιοχή εγκαταλείπεται, αλλά δεν υπήρξε ρητή διαβεβαίωση γι αυτό.

5)Το πρόβλημα της καθαριότητας και της βελτίωσης της συχνότητας της αποκομιδής ειδικών των κάδων ανακύκλωσης. Για το θέμα αυτό ο κ. Καμίνης ανέφερε ότι η αποκομιδή των ανακυκλώσιμων απορριμμάτων έχει ανατεθεί σε ιδιώτες. Οι πολίτες της περιοχής βλέπουμε ότι αυτό χειροτέρευσε κατά πολύ την κατάσταση και έχουμε άλλο ένα παράδειγμα του πως η εκχώρηση σε ιδιωτικά συμφέροντα δημοσίων υπηρεσιών ρίχνει ραγδαία την ποιότητά τους.

Συμφωνήθηκε να γίνει νέα συνάντηση με τον δήμαρχο και όλους τους αντιδημάρχους μέσα στην επόμενη εβδομάδα για εκτενέστερη ανάλυση αυτών και άλλων ζητημάτων της γειτονιάς και για να βρεθούν άμεσες λύσεις. Γι αυτό το σκοπό οι πολίτες του Αγίου Παύλου μπορούν να επικοινωνούν με τον εξωραϊστικό σύλλογο ή αφήνοντας μήνυμα σε αυτή τη σελίδα και να θέτουν τα ιδιαίτερα προβλήματα που εντοπίζουν.

Αποφασίστηκε τέλος η συνέχιση και η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων των πολιτών, κατοίκων και επαγγελματιών της συνοικίας μας με νέες δυναμικές δράσεις που θα ανακοινωθούν άμεσα. Και τις οποίες καλούνται να προτείνουν, να σχεδιάσουν, να ενισχύσουν με την παρουσία τους και να πλαισιώσουν όλοι οι αγιοπαυλίτες.

Συμβολικός αποκλεισμός της οδού Λιοσίων.

Σήμερα στις 12 το μεσημέρι και σε συνέχεια της χθεσινής συγκέντρωσης των πολιτών της γειτονιάς μας, θα γίνει συμβολικός αποκλεισμός της οδού Λιοσίων στο ύψος του νέου δημαρχείου με σκοπό την ευαισθητοποίηση των δημοτικών αρχών για τα προβλήματας της περιοχής μας.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΠΑΥΛΟ

Συγκέντρωση σήμερα στις 7 το απόγευμα στην πλατεία του Αγίου Παύλου και στη συνέχεια  στην πλατεία της Βίλας Τράιμπερ.Οργανώνεται από τον Εξωραϊστικό Σύλλογο της γειτονιάς με σκοπό να αναδειχθούν και να συζητηθούν τα πολλά προβλήματα της περιοχής μας με κυριότερα την γκετοποίηση και τα αυξημενα ζητήματα εγκληματικότητας. Η μαζική παρουσία των πολιτών της συνοικίας είναι απαραίτητη.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Το εμπόριο της εξάρτησης.

Στην περιοχή του Αγίου Παύλου, ειδικά στους δρόμους που γειτνιάζουν άμεσα με την Πλατεία Βάθης (Μαιζώνος, Σωνιέρου, Μάγερ, Φαβιέρου, Βίκτωρος Ουγκώ, Ακομινάτου και στα παράλληλα ή κάθετα μικρότερα δρομάκια) παρατηρείται με πρωτόγνωρη ένταση εδώ και μια διετία τουλάχιστον η γιγάντωση του φαινομένου της εμπορίας και της χρήσης ναρκωτικών. Αυτό που βλέπει ο περαστικός με γυμνό μάτι είναι ομάδες δύο-τριών ατόμων να κάνουν χρήση ενεσίμων, ως επί το πλείστον, ουσιών κυριολεκτικά όλες τις ώρες τις μέρας. Ανάμεσα στους χρήστες, φαίνεται να είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό των μεταναστών και των αστέγων, επιβεβαιώνοντας έτσι την σύνδεση μεταξύ κοινωνικής-οικονομικής κατάστασης και τοξικοεξάρτησης.

Το ακόμα εντυπωσιακότερο είναι πως όλα αυτά γίνονται γύρω και δίπλα σε μια από τις μεγαλύτερες σχολικές μονάδες της συνοικίας μας, στο 51ο Δημοτικό Σχολείο που βρίσκεται στην διασταύρωση των οδών Μαιζώνος και Ακομινάτου και μάλιστα σε ένα απερίφρακτο οικόπεδο που ανήκει στον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων. Οι άνθρωποι της γενιάς μου θυμόμαστε ακόμη πως στα παιδικά και τα εφηβικά μας χρόνια χρησιμοποιούσαμε τον ίδιο ακριβώς χώρο σαν γήπεδο, αναπληρώνοντας με παιδική δημιουργικότητα την πάγια έλλειψη ελεύθερων χώρων της γειτονιάς μας και δίνοντας εδώ τις πρώτες μας μεγάλες ποδοσφαιρικές "μάχες". Ραγδαία αλλαγή χρήσης θα παρατηρούσε κανείς και δεν θα είχε άδικο.

Πριν από κάποιο χρονικό διάστημα είχε πραγματοποιηθεί μια μαζική διαμαρτυρία των πολιτών της περιοχής για το ζήτημα. Το αποτέλεσμα ήταν η επιβολή κάποιων μέτρων ενισχυμένης αστυνόμευσης που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ούτε επαρκή, ούτε ενδεδειγμένα. Άλλωστε ποτέ σχεδόν το θέμα των ναρκωτικών δεν λύθηκε με αστυνομικά μέτρα. Έτσι κι αλλιώς η παρουσία ενός περιπολικού με δύο αστυνομικούς που περνούσαν την ώρα τους πίνοντας καφέ, δεν θα μπορούσε να προβληματίσει τους εμπόρους. Ακόμα κι αυτά τα φαιδρά μέτρα όμως ατόνησαν και έπαψαν να υφίσταται σε διάστημα μικρότερο των δύο-τριών εβδομάδων.

Το κεντρικό κράτος και οι υπόλοιπες δομές (δήμοι κ.λπ) αντιμετωπίζουν τους εξαρτημένους ανθρώπους σαν σκουπίδια και το ζήτημα των ναρκωτικών με τη λογική της απόκρυψης των "σκουπιδιών" κάτω απ'το χαλί. Φυσικά κάτω από τα χαλί θα βρεθούν οι λαϊκές συνοικίες, οι γειτονιές στις οποίες ζουν άνθρωποι με χαμηλή οικονομική δυνατότητα και αποκλεισμένοι από κάθε πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας. Μια από αυτές είναι κι ο Άγιος Παύλος. Βέβαια έτσι το ζήτημα δεν θα λυθεί, αλλά ποιον πραγματικά συμφέρει να λυθεί; Πάντως όχι εκείνους που αντί για ελεύθερους πολίτες προτιμούν να έχουν εξαρτημένους υπηκόους.

Να εδώ μια συνολικότερη προσέγγιση του θέματος στο φως των νέων κοινωνικοοικονομικών δεδομένων της Ελλάδας (από την ιστοσελίδα του Εθνικού ΣΥμβουλίου κατά των Ναρκωτικών, ΕΣΥΝ www.e-esyn.gr)


ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ
Το τελευταίο διάστημα βρισκόμαστε σε μια παρατεταμένη κοινωνική και οικονομική κρίση. Παράλληλα, γινόμαστε μάρτυρες της προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης να πληρώσουν την κρίση αυτοί που δεν τη δημιούργησαν. Βαθιά αντιλαϊκά μέτρα χαρακτηρίζουν αυτή τη προσπάθεια. Ανατροπή εργασιακών σχέσεων, συρρίκνωση των μισθών, διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παροχής υπηρεσιών υγείας, νέοι φραγμοί στη μόρφωση, αύξηση της ανεργίας, εξοντωτικοί φόροι με ταυτόχρονες φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, κ.λ.π.
Με δεδομένο ότι υπάρχει υψηλή συνάφεια μεταξύ χρήσης ναρκωτικών ουσιών και κοινωνικής οικονομικής κρίσης αναμένουμε αύξηση του κοινωνικού φαινόμενου της τοξικομανίας.
Σε πλήρη αντίθεση όμως με τις ανάγκες τις εποχής βρίσκεται η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης όπως άλλωστε και των προηγούμενων:
Η ελληνική κυβέρνηση βαφτίζοντας το άσπρο μαύρο :
  • Διαλύει τη πρωτογενή πρόληψη.
  • Θέτει τους εργαζόμενους σε αυτή σε καθεστώς εργασιακής ομηρίας και προχωράει σε συρρίκνωση των αντιστοίχων δομών.
  • Απαξιώνει τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα.
  • Μειώνει τις επιχορηγήσεις στο μισό, οδηγώντας δομές σε λουκέτο (στο ΚΕΘΕΑ, τον ΟΚΑΝΑ και τα Κέντρα Πρόληψης η μείωση είναι της τάξης του 50% και για το τρέχων έτος).
  • Δρομολογεί τη συγχώνευση «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων με προγράμματα υποκατάστασης.
  • Προωθεί απολύσεις εξειδικευμένου προσωπικού με ή χωρίς το καθεστώς εργασιακής εφεδρείας.
  • Προωθεί την υποκατάσταση σε βάρος της θεραπείας. Το κάνει αυτό τη στιγμή που το πρόβλημα δεν είναι η ηρωινομανία αλλά η πολυτοξικομανία. Δεν λαμβάνει υπόψη ότι στη Δανία π.χ. το 45% των θανάτων από χρήση ναρκωτικών οφείλεται στη μεθαδόνη.
  • Διαλύει τις εξειδικευμένες μονάδες χορήγησης υποκατάστατων και στέλνει τις αντίστοιχες υπηρεσίες στα νοσοκομεία του πολύπαθου ΕΣΥ. Την ίδια στιγμή συρρικνώνει τις νοσοκομειακές μονάδες της χώρας από 180 σε 132.
  • Καταργεί, με βάση το προσχέδιο νόμου για τα ναρκωτικά, δια της απαλοιφής των άρθρων που πρόβλεπαν την λειτουργία των Κέντρων Πρόληψης στον Κώδικα περί Ναρκωτικών, τα Κέντρα Πρόληψης.
  • Ιδιωτικοποιεί τη παροχή υπηρεσιών απεξάρτησης (πρόληψη, θεραπεία, κοινωνική επανένταξη, έρευνα, αξιολόγηση).
  • Προωθεί νόμους που απελευθερώνουν τη χρήση και την καλλιέργεια-παραγωγή όλων των ναρκωτικών ουσιών για προσωπική χρήση.
  • Ιατρικοποιεί τόσο την εξάρτηση όσο και τη θεραπεία θεωρώντας την εξάρτηση ως χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο. Στο ίδιο πλαίσιο ο τοξικομανής θεωρείται ως δια βίου άρρωστος.
  • Επιχειρεί να ασκήσει κοινωνικό έλεγχο ομαλοποιώντας κοινωνικές συμπεριφορές.
  • Υποθηκεύει το μέλλον χιλιάδων νέων ανθρώπων και των οικογενειών τους.
Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Φορέων κατά των Ναρκωτικών, καλεί τους εργαζόμενους στους φορείς απεξάρτησης και στα κέντρα πρόληψης, τους συλλόγους γονέων των θεραπευτικών κοινοτήτων, τους φορείς του μαζικού λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, να συντονίσουν τη δράση τους ώστε να μην περάσουν οι προσπάθειες διάλυσης των υπηρεσιών απεξάρτησης και πρωτογενούς πρόληψης.
Σε αυτό το πλαίσιο, δίνεται και η σημερινή συνέντευξη τύπου που, μεταξύ άλλων, θα αποτελέσει και αφετηρία νέων κινητοποιήσεων με αιτήματα:
  • Να μη γίνει καμιά περικοπή κονδυλίων στους προϋπολογισμούς των φορέων πρόληψης - απεξάρτησης και να χρηματοδοτηθούν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
  • Να μη γίνει καμιά απόλυση εργαζομένων και να αποσυρθεί το μέτρο της εργασιακής εφεδρείας.
  • Να μη γίνει καμιά συρρίκνωση δομών που θα έχει αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση των παρεχομένων υπηρεσιών.
  • Να μην περάσει ο νόμος που νομιμοποιεί τη χρήση όλων των ναρκωτικών. Επιχειρεί ουσιαστικά να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά η χρήση και η εξάρτηση, να νομιμοποιηθούν στο μυαλό και την ψυχή κυρίως των νέων ανθρώπων, αλλά και όλου του λαού οι αιτίες που δημιουργούν και αναπαράγουν το πρόβλημα, ευνουχίζοντας τις όποιες προσπάθειες πρόληψης του φαινομένου.
  • Νομοθετικό πλαίσιο που να προβλέπει κακουργηματικές ποινές για τους εμπόρους και βοήθεια στους χρήστες.
  • Να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια διακίνησης «υποκατάστατων» μέσα από τα νοσοκομεία του Ε.Σ.Υ. Τα Προγράμματα υποκατάστασης πρέπει να είναι υψηλών προδιαγραφών, να απευθύνονται μόνο σε ειδικές ομάδες χρηστών και να οδηγούν στη θεραπεία και όχι απλά στη συντήρηση.
Απαιτούμε:
αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν, σύγχρονες υπηρεσίες πρόληψης, απεξάρτησης, κοινωνικής επανένταξης, με ανάπτυξη δομών που θα καλύπτουν τις ανάγκες όλης της χώρας.
Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Φορέων κατά των Ναρκωτικών
Εθνικό Συμβούλιο Κατά των Ναρκωτικών (Ε.ΣΥ.Ν.), Σωματείο Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης, Σύλλογοι Γονέων Θεραπευτικών Κοινοτήτων, Πανελλήνια Ένωση Νοσοκομειακών Ψυχολόγων (Π.Ε.ΝΟ.ΨΥ.), Επιτροπή Εργαζομένων στο 18 ΑΝΩ.      

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Οδός Φαβιέρου, το "βουλεβάρτο" των Αθηνών...

Το πρώτο ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας, εκείνο δηλαδή που συνέταξαν οι αρχιτέκτονες Κλεάνθης και Schaubert στα 1832-'33, προέβλεπε την ανάπτυξη της νέας πόλης στα βόρεια της παλιάς και στο σχεδόν ισοσκελές τρίγωνο που σχηματιζόταν από τις σημερινές οδούς Πειραιώς, Σταδίου και Ερμού. Στην κορυφή του τριγώνου, εκεί ακριβώς που βρίσκεται σήμερα η πλατεία της Ομόνοιας προβλεπόταν η κατασκευή των ανακτόρων. Σε ένα σημείο που από τον εξώστη τους, όπως παρατηρούσαν οι συντάκτες του σχεδίου, θα μπορούσε ο άναξ  (ο νεαρός Όθωνας τότε) να αγναντεύει προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, την Ακρόπολη και την πειραϊκή ακτή. Η πρόβλεψη για την κατασκευή των ανακτόρων στην Ομόνοια σημασιοδοτούσε καθοριστικά τις λειτουργίες της πόλης και στην ουσία περιέστρεφε την ζωή της γύρω από αυτήν την πλατεία. Πολύ περισσότερο μάλιστα που μιλάμε για ένα αστικό συγκρότημα σχεδιασμένο ως διοικητικό κέντρο, άρα ως κέντρο εξουσίας, ανώτατη έκφραση της οποίας ήταν ο βασιλικός θεσμός και τ΄ανάκτορα που γύρω τους έπρεπε να περιστρέφεται όλη η πόλη. Ένας από τους τρόπους ανάδειξης της Ομόνοιας ως κέντρου ήταν και η χάραξη τεσσάρων, ενός προς κάθε πλευρά της, μεγάλων βουλεβάρτων.

Ο όρος "βουλεβάρτο" είναι εξελληνισμός του γαλλικού "boulevard" που με τη σειρά του προέρχεται από το ολλανδικό bolwerk– bolwark που σημαίνει οχύρωση. Στα ιταλικά ο ανάλογος όρος είναι "baluardo" και στα ισπανικά "baluarte", στα αγγλικά "bulwark" και στα γερμανικά "bollwerk".  Η αρχική σημασία του όρου, που σημαίνει το οχυρωματικό έργο, το προπύργιο, το ανάχωμα συνεχίζει να υφίσταται μέχρι σήμερα, όμως στην Γαλλία προσέλαβε και μια δεύτερη σημασία, εκείνη της πλατιάς λεωφόρου, δεντροφυτευμένης στις πλευρές της, με μεγάλα πεζοδρόμια που προσφέρονται για περίπατους. Αυτό έγινε γιατί τα περισσότερα "βουλεβάρτα" κατασκευάζονταν πάνω σε οχυρωματικά έργα που λόγω των εξελίξεων στην πολεμική τεχνολογία δεν χρησίμευαν πια και έτσι κατεδαφίζονταν για να ελευθερωθεί ζωτικός χώρος για τις πόλεις και μετατρέπονταν σε λεωφόρους αλλάζοντας τη χρήση τους. Το πράγμα έγινε κατά κόρον στη Γαλλία, γι αυτό και επικράτησε να χρησιμοποιείται ο γαλλικός όρος διεθνώς. Στα ελληνικά του 19ου αιώνα χρημοποιήθηκε και η εκδοχή "βουλεβάριο" ως ακόμη πιο ελληνοπρεπής, ενώ συχνά οι αντίστοιχοι δρόμοι ονομάστηκαν και "περίπατοι" σε πλήρη απόδοση του νοήματος του αντικειμένου που περιέγραφε ο όρος.

Μια ακόμη χρήση του όρου "βουλεβάρτο" ή διατηρώντας την γαλλική εκφορά "μπουλβλάρ", έχουμε στο θέατρο, όπου η λέξη σημαίνει ένα συγκεκριμένο είδος πρόζας ή κομεντί που στηρίζεται στην ύπαρξη ενός ερωτικού τριγώνου. Είδος που αναπτύχθηκε πολύ στην Γαλλία της "μπελ επόκ", εκεί ανάμεσα στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου και ονομάστηκε έτσι από το προφανές γεγονός πως τα γαλλικά βουλεβάρτα, ιδίως εκείνα των Παρισίων και της Μασσαλίας, υπήρξαν ιδανικοί χώροι περιπάτου και φλερτ, εστίες δηλαδή δημιουργίας ερωτικών τριγώνων.

Ένα από τα τέσσερα προβλεπόμενα στο σχέδιο των Κλεάνθη- Schaubert βουλεβάρτα των Αθηνών επρόκειτο να είναι η σημερινή οδός Φαβιέρου και η προέκτασή της η Χαλκοκονδύλη. Θα ήταν ο βόρειος περίπατος της πλατείας των ανακτόρων, δηλαδή της Ομόνοιας. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς αυτό σήμερα, βλεποντας την κατάσταση της Φαβιέρου. Ο δρόμος ξεκινά από την οδό Δεληγιάννη, την λεωφόρο δηλαδή που πηγαίνει από την Πλατεία Καραϊσκάκη στο Μεταξουργείο στον Σταθμό Λαρίσης και καταλήγει κινούμενος σχεδόν επάνω στον άξονα δύση-ανατολή μέχρι την Πλατεία Κάνιγγος, αφού στα μισά περίπου, μετά τη διασταύρωση με τη οδό Μάρνη, μετονομάζεται σε Χαλκοκοδύλη. Η αλλαγή ονόματος ορίζει και την αλλαγή στην ροή των οχημάτων. Η Φαβιέρου είναι άνοδος, από δυτικά προς τα ανατολικά. Αντίθετα η Χαλκοκονδύλη ξεκινά ως κάθοδος από τα ανατολικά προς τα δυτικά στο κατώτερο μέρος της, από τη Σωκράτους ως την Μάρνη, ενώ πάνω από τη Μάρνη μετατρέπεται ξανά σε άνοδο μέχρι το ανατολικότερο όριό της, την Πλατεία Κάνιγγος.

Το σημερινό πλάτος του δρόμου δεν δικαιολογεί τους αρχικούς σχεδιάσμους που τον προόριζαν για φαρδύ "βουλεβάριο", όμως δεν είναι ιδιαιτέρως στενός. Έχει τόσο φάδρος όσο να επιτρέπει το διπλοπαρκάρισμα των αυτοκινήτων σε όλο σχεδόν το μήκος του. Άλλωστε οι δρόμοι στην σύγχρονη Αθήνα χωρίζονται με αυτό το κριτήριο: υπάρχουν εκείνοι που μπορείς να διπλοπαρκάρεις και εκείνοι που δεν μπορείς.

Η Φαβιέρου αν και δεν έχασε ποτέ το μικτό της χαρακτήρα σαν δρόμος κατοικίας και επαγγελματικής στέγης ταυτοχρόνως, ήταν πάντα ένας από τους εμπορικότερους δρόμους της γειτονιάς του Αγίου Παύλου και σε ένα βαθμό διατηρεί μέχρι σήμερα τον ρόλο της. Γι αυτό όμως είναι και ένας από τους δρόμους που έχουν επιρρεαστεί περισσότερο από την οικονομική κρίση και την υποβάθμιση της περιοχής. Πολλά κτήρια σχεδιασμένα και κατασκευασμένα εξ αρχής σαν επαγγελματικοί χώροι, καταστήματα ή γραφεία, είναι εντελώς ή περίπου άδεια. Υπάρχουν μερικές πενταόροφες πολυκατοικίες γραφείων από τις οποίες δεν χρησιμοποιούνται παρά ένα ή δύο διαμερίσματα. Κι αυτά όπως λένε οι επαγγελματίες που τα χρησιμοποιούν δεν πρόκειται να παραμείνουν σε λειτουργία για πολύ ακόμη.  Στη Φαβιέρου, σε ένα κτήριο διαμπερές με την κύρια είσοδο του από την πλευρά της πρώτης παραλλήλου Βίκτωρος Ουγκώ, λειτούργησε για πολλά χρόνια ένα από τα τρία γυμνάσια-λύκεια της περιοχής του Αγίου Παύλου, το 4ο της Αθήνας. ενδεικτικό της καταλληλότητας του συγκεκριμένου κτηρίου για εκπαιδευτικές ανάγκες είναι το γεγονός πως μετά την μεταστέγαση του σχολείου μετατράπηκε σε ...συνεργείο αυτοκινήτων...

Η γωνία της Φαβιέρου με τη οδό Ψαρών υπήρξε για δεκαετίες, σε ένα βαθμό μάλιστα παραμένει μέχρι σήμερα, κέντρο συνάντησης ηπειρωτών που από τα τέλη της δεκαετίας του '50 και με μεγαλύτερη ένταση από την δεκαετία του '60 κι ύστερα, βρέθηκαν ως εσωτερικοί μετανάστες στην Αθήνα και κατοίκησαν μαζικά στην συνοικία του Αγίου Παύλοι αποτελώντας ένα από τα ζωτικότερα κομμάτια της. Ήταν η εποχές που για να γυρίσεις πίσω στο χωριό το Πάσχα ή το καλοκαίρι έπρεπε να κάνεις περίπου μιάμιση μέρα ταξίδι. Σήμερα στο ίδιο σημείο κρύβεται ένα ενδιαφέρον μυστικό της γειτονιάς, ένα από τα καλύτερα σουβλάκια-καλαμάκια της Αθήνας.

Τα δύσκολα στη Φαβιέρου αρχίζουν λίγο πιο πάνω. Το σημείο που διασταυρώνεται με τη Μάγερ και -αμέσως στο επόμενο τετράγωνο - με τη Μάρνη είναι πιθανότατα ένα από τα πιο ανασφαλή σημεία της πόλης. Εκεί και στα γύρω τετράγωνα υπάρχει μεγάλη συσσώρευση εμπόρων ναρκωτικών και του σχετικού εμπορίου φυσικά, καθώς και πραγματικών συμμοριών μικροκλεπτών κυρίως προερχόμενων από τις χώρες του Μαγκρέμπ (Αλγερία, Μαρόκο κ.λπ.).  Λίγο παράδοξα όλα αυτά για ένα δρόμο σχεδιασμένο για κοσμικούς περιπάτους, αλλά είναι γνωστό πως το πρώτο ρυθμιστικό σχεδιο της Αθήνας δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Μήπως βέβαια εφαρμόστηκαν τα επόμενα...

Να εδώ ένα τραγουδάκι για τη οδό Φαβιέρου:









Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

"Και τα μυαλά στα κάγκελα..."

Η γειτονιά μας έχει κάγκελα, πολλά κάγκελα, πάρα πολλά κάγκελα.Μερικές φορές νομίζω πως ένας φυλακισμένος που θα θελήσει να ανάψει ένα κεράκι στο παρεκκλήσι της φυλακής , θα χρειαστεί να περάσει πολύ λιγότερα κάγκελα από όσα εμείς για να μπούμε στην εκκλησία της γειτονιάς μας.

Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο οι περισσότεροι πρεσβύτεροι-αρχιμανδρίτες-λαϊκοί επίτροποι του Ναού του Αγ. Παύλου μόλις αναλάβουν τα καθήκοντά τους προσβάλονται από την ενδημική στην περιοχή μας πάθηση που ονομάζεται "ψύχωση του κάγκελου". Ο προσβληθείς από την εν λόγω πάθηση παρουσιάζει συμπτώματα "καγκελικής" μονομανίας , βρίσκεται μέσα σε καταστήματα σιδεράδων, μελετά σχέδια, καταστρώνει πλάνα για μια νέα περίφραξη και απαιτεί να τον προσφωνούν "Καγκελάριο".Έτσι ανά τακτά χρονικά διαστήματα μια νέα σειρά από κάγκελα προστίθεται στην κεντρική πλατεία της γειτονιάς μας.

Το εντυπωσιακό είναι πως τα περισσότερα από αυτά υπάρχουν απλώς για να υπάρχουν, για να κρύβουν τον ορίζοντα, για να δημιουργούν ένα παραπάνω πρόβλημα στα εμποδιζόμενα άτομα που προσπαθούν να διαβούν στους δρόμους της γειτονιάς και για να αποτελούν μια σταθερή πηγή κινδύνων για τα παιδιά που παίζουν στην πλατεία. Κατά τα άλλα τα ίδια αυτά κάγκελα δεν είναι σε θέση να εμποδίσουν την είσοδο κανενός κακόβουλου σε κανένα σημείο, υπηρεσία για την οποία θεωρητικώς (και μόνο θεωρητικώς δυστυχώς) έχουν στηθεί...

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Γκετοποίηση και ναζισμός στις γειτονιές της Αθήνας.

Οι γειτονιές της Ελλάδας, ειδικότερα της Αθήνας, ακόμα πιο ειδικά του κέντρου της πόλης, ζουν τα τελευταία χρόνια σε μια ιδιόμορφη και οπωσδήποτε πρωτόγνωρη κατάσταση. Από τη μία η ραγδαία υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής των κατοίκων και των ανθρώπων που κυκλοφορούν ή δραστηριοποιούνται επαγγελματικά σ' αυτές, από την άλλη η μέρα με τη μέρα αυξανόμενη παρουσία ομάδων ακροδεξιού χαρακτήρα, φορέων της πιο σκοτεινής κληρονομιάς του αιώνα που πέρασε.

Η Χρυσή Αυγή και η πρόσφατη επιτυχία της στις εκλογές, πολύ περισσότερο μάλιστα που τα ποσόστά της στις συνοικίες του κέντρου της Αθήνας υπήρξαν ιδιαίτερα αυξημένα, αντιμετωπίζεται συνήθως μέσα από ένα πρίσμα χλευασμού και υπερτονίζοντας την γραφικότητα κάποιων από τους εκπροσώπους αυτής της οργάνωσης  ναζιστικής έμπνευσης. Δυστυχώς η προσέγγιση αυτή -αν και ευχάριστη - δεν απαντά στο μείζον ερώτημα πως βρήκαν ερείσματα οι φασίστες στις γειτονιές μας.

Διότι οι χρυσαυγίτες δεν ξεφύτρωσαν εν μία νυκτί, ούτε έπεσαν όλως τυχαίως με αλεξίπτωτο στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Πλατεία Αττικής, στον Άγιο Παύλο ή στα Πατήσια. Ήρθαν να πατήσουν πάνω σε υπαρκτά και δυσβάστακτα προβλήματα της καθημερινότητας, πάνω στην απελπισία του κατοίκου που βρήκε πέντε και δέκα φορές το αυτοκίνητό του σπασμένο, στην απόγνωση του γέροντα που φοβάται πια να κυκλοφορήσει στο πεζοδρόμιο του σπιτιού του ή της γυναίκας που δεν μπορεί να περπατήσει το βράδυ αμέριμνη, στον πανικό του γονιού που δεν ξέρει αν μόλις έξω απ' το σπίτι του είναι ασφαλές το παιδί του. Ήρθαν να πατήσουν στην μεγάλη έλλειψη υποδομών, πολιτιστικών, κοινωνικών, αθλητικών ή στην απαξίωση τους. Στην καταστροφή και των λίγων τέτοιων εγκαταστάσεων που έμειναν χρόνια χωρίς συντήρηση από κρατικούς και δημοτικούς φορείς. Στη φτωχοποίηση ολόκληρων περιοχών, στην οικονομική εξαθλίωση τη δική μας, του φίλου μας, του γείτονα. Στην διάλυση κάθε αποτελεσματικού φορέα κοινωνικής πολιτικής, στην κατάργηση κοινωνικών παροχών, στην ανεργία που γιγαντώθηκε.

Ήρθαν να πατήσουν πάνω στην καθημερινή εξαθλίωση που συναντά κανείς στις γειτονιές μας, στην υπερσυγκέντρωση εξαρτημένων ανθρώπων, που έχουν άμεση ανάγκη πραγματικής φροντίδας υγείας, αλλά αντ' αυτού αντιμετωπίζονται από το κράτος με χορήγησεις υποκαταστάτων - νέων ναρκωτικών κατ' ουσίαν - και κρύβονται σαν σκουπίδια κάτω απ' το χαλί. Το "κάτω απ' το χαλί" είμαστε εμείς και οι συνοικίες μας, τα γκέτο της πόλης. Όχι αυτά που θα γίνουν. Η γκετοποίηση έχει ήδη συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό και στόχος τώρα πρέπει να είναι η απογκετοποίηση, απείρως δυσκολότερη πια, όπως πάντα δυσκολότερη είναι η θεραπεία από την πρόληψη, δυστυχώς όμως εκεί έχουμε φτάσει.

Πρώτο βήμα για την κατάργηση των γκέτο που εγκλωβίζουν την καθημερινότητά μας είναι η αποκατάσταση των φυσικών κοινωνικών λειτουργιών στις γειτονιές μας. Δεύτερο και συνέπεια του πρώτου είναι η επιστροφή της ασφάλειας και της αμεριμνησίας. Ασφαλής γειτονιά σημαίνει ζωντανή και λειτουργική γειτονιά. Ασφαλής γειτονιά είναι η γειτονιά στην οποία έχει αποκατασταθεί ο κοινωνικός ιστός και λειτουργούν οι συλλογικότητές της. Ασφαλής γειτονιά είναι εκείνη που δίνει χώρο στους ανθρώπους με τις ανάγκες τους. Ασφαλής δεν μπορεί να είναι μια γειτονιά υποφωτισμένη, δεν μπορεί να είναι μια γειτονιά χωρίς επαρκή και ανεμπόδιστα πεζοδρόμια για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και οπωσδήποτε ασφαλής δεν είναι μια γειτονιά ανέργων ή υποαπασχολούμενων χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και την παραμικρή βεβαιότητα για την αυριανή μέρα.

Προφανώς όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Ούτε οι καλοφωτισμένοι δρόμοι, ούτε η κοινωνική προστασία, ούτε η ασφάλεια, ούτε βεβαίως η αξιοπρεπής απασχόληση και τα εργασιακά δικαιώματα που καταργούνται. Είναι πράγματα που πρέπει να διεκδικήσουμε δυναμικά και προπαντώς συλλογικά, για να πάρουμε πίσω τις πλατείες και τους δρόμους μας, τελικά δηλαδή τις ίδιες τις ζωές μας.