Οι γειτονιές της Ελλάδας, ειδικότερα της Αθήνας, ακόμα πιο ειδικά του κέντρου της πόλης, ζουν τα τελευταία χρόνια σε μια ιδιόμορφη και οπωσδήποτε πρωτόγνωρη κατάσταση. Από τη μία η ραγδαία υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής των κατοίκων και των ανθρώπων που κυκλοφορούν ή δραστηριοποιούνται επαγγελματικά σ' αυτές, από την άλλη η μέρα με τη μέρα αυξανόμενη παρουσία ομάδων ακροδεξιού χαρακτήρα, φορέων της πιο σκοτεινής κληρονομιάς του αιώνα που πέρασε.
Η Χρυσή Αυγή και η πρόσφατη επιτυχία της στις εκλογές, πολύ περισσότερο μάλιστα που τα ποσόστά της στις συνοικίες του κέντρου της Αθήνας υπήρξαν ιδιαίτερα αυξημένα, αντιμετωπίζεται συνήθως μέσα από ένα πρίσμα χλευασμού και υπερτονίζοντας την γραφικότητα κάποιων από τους εκπροσώπους αυτής της οργάνωσης ναζιστικής έμπνευσης. Δυστυχώς η προσέγγιση αυτή -αν και ευχάριστη - δεν απαντά στο μείζον ερώτημα πως βρήκαν ερείσματα οι φασίστες στις γειτονιές μας.
Διότι οι χρυσαυγίτες δεν ξεφύτρωσαν εν μία νυκτί, ούτε έπεσαν όλως τυχαίως με αλεξίπτωτο στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Πλατεία Αττικής, στον Άγιο Παύλο ή στα Πατήσια. Ήρθαν να πατήσουν πάνω σε υπαρκτά και δυσβάστακτα προβλήματα της καθημερινότητας, πάνω στην απελπισία του κατοίκου που βρήκε πέντε και δέκα φορές το αυτοκίνητό του σπασμένο, στην απόγνωση του γέροντα που φοβάται πια να κυκλοφορήσει στο πεζοδρόμιο του σπιτιού του ή της γυναίκας που δεν μπορεί να περπατήσει το βράδυ αμέριμνη, στον πανικό του γονιού που δεν ξέρει αν μόλις έξω απ' το σπίτι του είναι ασφαλές το παιδί του. Ήρθαν να πατήσουν στην μεγάλη έλλειψη υποδομών, πολιτιστικών, κοινωνικών, αθλητικών ή στην απαξίωση τους. Στην καταστροφή και των λίγων τέτοιων εγκαταστάσεων που έμειναν χρόνια χωρίς συντήρηση από κρατικούς και δημοτικούς φορείς. Στη φτωχοποίηση ολόκληρων περιοχών, στην οικονομική εξαθλίωση τη δική μας, του φίλου μας, του γείτονα. Στην διάλυση κάθε αποτελεσματικού φορέα κοινωνικής πολιτικής, στην κατάργηση κοινωνικών παροχών, στην ανεργία που γιγαντώθηκε.
Ήρθαν να πατήσουν πάνω στην καθημερινή εξαθλίωση που συναντά κανείς στις γειτονιές μας, στην υπερσυγκέντρωση εξαρτημένων ανθρώπων, που έχουν άμεση ανάγκη πραγματικής φροντίδας υγείας, αλλά αντ' αυτού αντιμετωπίζονται από το κράτος με χορήγησεις υποκαταστάτων - νέων ναρκωτικών κατ' ουσίαν - και κρύβονται σαν σκουπίδια κάτω απ' το χαλί. Το "κάτω απ' το χαλί" είμαστε εμείς και οι συνοικίες μας, τα γκέτο της πόλης. Όχι αυτά που θα γίνουν. Η γκετοποίηση έχει ήδη συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό και στόχος τώρα πρέπει να είναι η απογκετοποίηση, απείρως δυσκολότερη πια, όπως πάντα δυσκολότερη είναι η θεραπεία από την πρόληψη, δυστυχώς όμως εκεί έχουμε φτάσει.
Πρώτο βήμα για την κατάργηση των γκέτο που εγκλωβίζουν την καθημερινότητά μας είναι η αποκατάσταση των φυσικών κοινωνικών λειτουργιών στις γειτονιές μας. Δεύτερο και συνέπεια του πρώτου είναι η επιστροφή της ασφάλειας και της αμεριμνησίας. Ασφαλής γειτονιά σημαίνει ζωντανή και λειτουργική γειτονιά. Ασφαλής γειτονιά είναι η γειτονιά στην οποία έχει αποκατασταθεί ο κοινωνικός ιστός και λειτουργούν οι συλλογικότητές της. Ασφαλής γειτονιά είναι εκείνη που δίνει χώρο στους ανθρώπους με τις ανάγκες τους. Ασφαλής δεν μπορεί να είναι μια γειτονιά υποφωτισμένη, δεν μπορεί να είναι μια γειτονιά χωρίς επαρκή και ανεμπόδιστα πεζοδρόμια για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και οπωσδήποτε ασφαλής δεν είναι μια γειτονιά ανέργων ή υποαπασχολούμενων χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και την παραμικρή βεβαιότητα για την αυριανή μέρα.
Προφανώς όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Ούτε οι καλοφωτισμένοι δρόμοι, ούτε η κοινωνική προστασία, ούτε η ασφάλεια, ούτε βεβαίως η αξιοπρεπής απασχόληση και τα εργασιακά δικαιώματα που καταργούνται. Είναι πράγματα που πρέπει να διεκδικήσουμε δυναμικά και προπαντώς συλλογικά, για να πάρουμε πίσω τις πλατείες και τους δρόμους μας, τελικά δηλαδή τις ίδιες τις ζωές μας.
Η Χρυσή Αυγή και η πρόσφατη επιτυχία της στις εκλογές, πολύ περισσότερο μάλιστα που τα ποσόστά της στις συνοικίες του κέντρου της Αθήνας υπήρξαν ιδιαίτερα αυξημένα, αντιμετωπίζεται συνήθως μέσα από ένα πρίσμα χλευασμού και υπερτονίζοντας την γραφικότητα κάποιων από τους εκπροσώπους αυτής της οργάνωσης ναζιστικής έμπνευσης. Δυστυχώς η προσέγγιση αυτή -αν και ευχάριστη - δεν απαντά στο μείζον ερώτημα πως βρήκαν ερείσματα οι φασίστες στις γειτονιές μας.
Διότι οι χρυσαυγίτες δεν ξεφύτρωσαν εν μία νυκτί, ούτε έπεσαν όλως τυχαίως με αλεξίπτωτο στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Πλατεία Αττικής, στον Άγιο Παύλο ή στα Πατήσια. Ήρθαν να πατήσουν πάνω σε υπαρκτά και δυσβάστακτα προβλήματα της καθημερινότητας, πάνω στην απελπισία του κατοίκου που βρήκε πέντε και δέκα φορές το αυτοκίνητό του σπασμένο, στην απόγνωση του γέροντα που φοβάται πια να κυκλοφορήσει στο πεζοδρόμιο του σπιτιού του ή της γυναίκας που δεν μπορεί να περπατήσει το βράδυ αμέριμνη, στον πανικό του γονιού που δεν ξέρει αν μόλις έξω απ' το σπίτι του είναι ασφαλές το παιδί του. Ήρθαν να πατήσουν στην μεγάλη έλλειψη υποδομών, πολιτιστικών, κοινωνικών, αθλητικών ή στην απαξίωση τους. Στην καταστροφή και των λίγων τέτοιων εγκαταστάσεων που έμειναν χρόνια χωρίς συντήρηση από κρατικούς και δημοτικούς φορείς. Στη φτωχοποίηση ολόκληρων περιοχών, στην οικονομική εξαθλίωση τη δική μας, του φίλου μας, του γείτονα. Στην διάλυση κάθε αποτελεσματικού φορέα κοινωνικής πολιτικής, στην κατάργηση κοινωνικών παροχών, στην ανεργία που γιγαντώθηκε.
Ήρθαν να πατήσουν πάνω στην καθημερινή εξαθλίωση που συναντά κανείς στις γειτονιές μας, στην υπερσυγκέντρωση εξαρτημένων ανθρώπων, που έχουν άμεση ανάγκη πραγματικής φροντίδας υγείας, αλλά αντ' αυτού αντιμετωπίζονται από το κράτος με χορήγησεις υποκαταστάτων - νέων ναρκωτικών κατ' ουσίαν - και κρύβονται σαν σκουπίδια κάτω απ' το χαλί. Το "κάτω απ' το χαλί" είμαστε εμείς και οι συνοικίες μας, τα γκέτο της πόλης. Όχι αυτά που θα γίνουν. Η γκετοποίηση έχει ήδη συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό και στόχος τώρα πρέπει να είναι η απογκετοποίηση, απείρως δυσκολότερη πια, όπως πάντα δυσκολότερη είναι η θεραπεία από την πρόληψη, δυστυχώς όμως εκεί έχουμε φτάσει.
Πρώτο βήμα για την κατάργηση των γκέτο που εγκλωβίζουν την καθημερινότητά μας είναι η αποκατάσταση των φυσικών κοινωνικών λειτουργιών στις γειτονιές μας. Δεύτερο και συνέπεια του πρώτου είναι η επιστροφή της ασφάλειας και της αμεριμνησίας. Ασφαλής γειτονιά σημαίνει ζωντανή και λειτουργική γειτονιά. Ασφαλής γειτονιά είναι η γειτονιά στην οποία έχει αποκατασταθεί ο κοινωνικός ιστός και λειτουργούν οι συλλογικότητές της. Ασφαλής γειτονιά είναι εκείνη που δίνει χώρο στους ανθρώπους με τις ανάγκες τους. Ασφαλής δεν μπορεί να είναι μια γειτονιά υποφωτισμένη, δεν μπορεί να είναι μια γειτονιά χωρίς επαρκή και ανεμπόδιστα πεζοδρόμια για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και οπωσδήποτε ασφαλής δεν είναι μια γειτονιά ανέργων ή υποαπασχολούμενων χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και την παραμικρή βεβαιότητα για την αυριανή μέρα.
Προφανώς όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Ούτε οι καλοφωτισμένοι δρόμοι, ούτε η κοινωνική προστασία, ούτε η ασφάλεια, ούτε βεβαίως η αξιοπρεπής απασχόληση και τα εργασιακά δικαιώματα που καταργούνται. Είναι πράγματα που πρέπει να διεκδικήσουμε δυναμικά και προπαντώς συλλογικά, για να πάρουμε πίσω τις πλατείες και τους δρόμους μας, τελικά δηλαδή τις ίδιες τις ζωές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου